W tym czasie dotarła do małego, schludnego pokoju ze stolikiem w oknie, na którym (jak miała nadzieję) leżał wachlarz i dwie lub trzy pary małych, białych rękawiczek dziecięcych: wzięła wachlarz i parę rękawiczek i właśnie zamierzała opuścić pokój, gdy jej wzrok padł na małą butelkę stojącą w pobliżu lustra. Tym razem nie było na niej etykiety z napisem “WYPIJ MNIE”, ale mimo to odkorkowała ją i przyłożyła do ust. “Wiem, że na pewno wydarzy się COŚ interesującego”, powiedziała do siebie, “gdy tylko coś zjem lub wypiję, więc po prostu zobaczę, co zrobi ta butelka. Mam nadzieję, że sprawi, że znów urosnę, bo naprawdę jestem już zmęczona byciem taką malutką istotką!”.
Niestety, było już za późno, by sobie tego życzyć! Wciąż rosła i rosła, i wkrótce musiała uklęknąć na podłodze: za minutę nie było już nawet na to miejsca, więc wypróbowała efekt leżenia z jednym łokciem opartym o drzwi, a drugą ręką zawiniętą wokół głowy. Wciąż rosła, a w ostateczności wystawiła jedną rękę przez okno, a jedną nogę przez komin i powiedziała sobie: “Teraz nie mogę już nic zrobić, cokolwiek się stanie. Co się ze mną stanie?
Na szczęście dla Alice, mała magiczna buteleczka w pełni zadziałała, a ona nie urosła: wciąż było jej bardzo niewygodnie, a ponieważ wydawało się, że nie ma szans na ponowne wydostanie się z pokoju, nic dziwnego, że czuła się nieszczęśliwa.
W domu było o wiele przyjemniej”, pomyślała biedna Alice, “kiedy człowiek nie stawał się coraz większy i mniejszy, a myszy i króliki rozkazywały mu w kółko. Prawie żałuję, że nie zeszłam do tej króliczej nory – a jednak – a jednak – to dość ciekawe, wiesz, takie życie! Zastanawiam się, co mogło mi się przydarzyć! Kiedy czytałam bajki, myślałam, że takie rzeczy nigdy się nie zdarzają, a teraz jestem w środku jednej z nich! Powinna powstać o mnie książka, powinna! A kiedy dorosnę, napiszę jedną – ale teraz jestem dorosła – dodała smutnym tonem; “przynajmniej TUTAJ nie ma już miejsca na dorastanie”.
